Bogacz i ubogi Łazarz
19 Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. 20 U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. 21 Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. A także psy przychodziły i lizały jego wrzody. 22 Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. 23 Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. 24 I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza, aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”. 25 Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. 26 A ponadto między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd nie przedostają się do nas”. 27 Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. 28 Mam bowiem pięciu braci: niech ich ostrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”. 29 Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!” 30 „Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby ktoś z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. 31 Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby ktoś z umarłych powstał, nie uwierzą”».
+++
Opowiadanie o bogaczu i Łazarzu obrazuje, jak bardzo perspektywa wieczności wyostrza wzrok. Niegdyś bogacz nie dostrzegał nędzarza, choć ten cierpiał niemalże na progu jego pałacu, ale po śmierci widzi go doskonale, mimo że dzieli ich ogromna przepaść. Żal jednak, bo niczego już nie można naprawić. Jezus jest jedynym, który powstał z martwych i przychodzi, aby nam, zanim będzie za późno, o tym wszystkim powiedzieć: miejcie wyobraźnię miłosierdzia, wbrew swoim zawężonym, ziemskim horyzontom! Czy jednak jesteśmy zdolni uwierzyć Zmartwychwstałemu?
O. Piotr Stasiński OFMCap, "Oremus" Wielki Post i Triduum Paschalne 2006, s. 65
+++
Pieniądze są po to, by służyć człowiekowi. Nie odwrotnie. Inaczej łatwo wpaść w pułapkę chciwości – przewlekłą chorobę współczesności, do której tak trudno się przyznać. Przecież zawsze znajdzie się jakieś wytłumaczenie dla walki o więcej, lepiej, efektywniej. Warto też posłuchać mądrości św. Tomasza z Akwinu, który zauważył, że ludzie odnoszący nieustannie sukcesy, uważający się za szczęśliwych i przekonani, że nic złego ich nie spotka, nie są zbyt miłosierni. Nasze konkretne trudności są pomocne, by opłakiwać nieszczęścia innych, poczuć się w ich skórze. Pobudką do miłosierdzia często jest nasz własny brak.
Boże, choć to trudne, pragnę Ci dziś podziękować za wszelkie niepowodzenia, jakie mnie w życiu spotkały. Być może dopuściłeś je, by mnie czegoś nauczyć. A jeśli wciąż nie odrobiłem tej lekcji i jestem nadal egoistycznie pewny siebie, wlej w moje serce łaskę pokory.
„Ewangelia 2018”Autor: O. Jarosław Krawiec OP
Edycja Świętego Pawła
