Jezus w Nazarecie
1 Wyszedł stamtąd i przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. 2 Gdy zaś nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd to u niego? I co to za mądrość, która mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez jego ręce! 3 Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także jego siostry?» I powątpiewali o Nim. 4 A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony». 5 I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. 6 Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.
+++
„Nie mam pojęcia, po czym poznać, że miłość zastępuje przyzwyczajenie. U nas jest to jeszcze miłość” – zwierza się na jednym z blogów pewna kobieta. I dodaje ze szczerością: „Ale po tylu latach znamy siebie i nasze zachowania na wylot”. Inna osoba zauważa: „Wydaje mi się, że przyzwyczajenie pojawia się z upływem czasu, kiedy jesteśmy siebie już tak bardzo pewni”. Krewni i ludzie, wokół których wychował się Jezus, przyzwyczaili się do Niego. Dlatego z niedowierzaniem traktowali tych, co mówili, że jest kimś wyjątkowym, długo oczekiwanym Mesjaszem. Przyzwyczajenie naprawdę może uczynić nas ślepymi i głuchymi. Może zgasić zachwyt Bogiem, przyjacielem, żoną, dzieckiem, a nawet samym sobą.
Boże, Dawco życia i Twórco piękna, dziękuję Ci, że stworzyłeś mnie zdolnym do miłości. Proszę, niech Twoja łaska pomaga mi dostrzegać Twoje piękno w drugim człowieku.
„Ewangelia 2018”Autor: O. Jarosław Krawiec OP
Edycja Świętego Pawła
