Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.
1 Wówczas przemówił Jezus do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: 2 «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. 3 Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. 4 Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. 5 Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. 6 Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. 7 Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. 8 Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. 9 Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. 10 Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. 11 Największy z was niech będzie waszym sługą. 12 Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.
🙏🙏🙏
Człowiek potrzebuje w swoim życiu trwałego punktu odniesienia, autorytetu, do którego może się odwołać, szczególnie w trudnych dla siebie momentach. Chrześcijanin dzięki wierze natchnionej przez Ducha Świętego odnajduje najdoskonalszy wzorzec w samym Bogu. On jest naszym Ojcem i Nauczycielem. Ludzka miłość i mądrość mają w Nim swoje prawdziwe Źródło. Zapatrzeni w naszego Mistrza; Jezusa Chrystusa; uczmy się w pokorze i czystości serca budować cywilizację życia zmierzającego do wieczności.
Michał Piotr Gniadek, "Oremus" sierpień 2007, s. 113-114
🙏🙏🙏
Święty Augustyn nazywał Jezusa nauczycielem pokory. Ten, który jest „łagodny i pokorny sercem” (Mt 11, 29), prowadzi uczniów ku prawdziwemu poznaniu siebie przed Bogiem. Ktoś słusznie zauważył, że pokora jest raną zadaną miłości własnej. Jezus wyrzucał faryzeuszom i uczonym w Piśmie, że „czynią […] wszystko, aby pokazać się ludziom” (Mt 23, 5). Niestety, zdarza się, że postępujemy dokładnie tak samo. Próbujemy być kimś, kim nie jesteśmy. Pokory zwykle uczymy się przez upokorzenie. Słowo to z jednej strony może źle się kojarzyć. Od niego często zaczynają się bolesne opowieści o ludzkiej krzywdzie. Z drugiej strony ma jednak głębokie znaczenie: upokorzony to ten, kto zmierzył się z prawdą o sobie. Pamiętajmy jednak, że upokorzenie będące oczyszczającym doświadczeniem duchowym nigdy nie odziera człowieka z godności. Bóg nie krzywdzi swoich dzieci.
Błądziłem, Panie, zanim doznałem upokorzenia, dlatego będę strzec Twego słowa. Dobre to dla mnie, żeś mnie upokorzył, bym się nauczył Twoich ustaw (Ps 119, 67, 71).
„Ewangelia 2018”
Autor: O. Jarosław Krawiec OP
Edycja Świętego Pawła
