Magnificat
46 Wtedy rzekła Maryja:
«Wielbi dusza moja Pana
47 i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
48 Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.
Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,
49 gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny;
a święte jest Jego imię -
50 i miłosierdzie Jego z pokoleń na pokolenia dla tych, co się Go boją.
51 On przejawia moc ramienia swego,
rozprasza pyszniących się zamysłami serc swoich.
52 Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych.
53 Głodnych syci dobrami, a bogaczy odprawia z niczym.
54 Ujął się za sługą swoim, Izraelem,
pomny na miłosierdzie swoje,
55 jak przyobiecał naszym ojcom –
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».
56 Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.
«Wielbi dusza moja Pana
47 i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
48 Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej.
Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,
49 gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny;
a święte jest Jego imię -
50 i miłosierdzie Jego z pokoleń na pokolenia dla tych, co się Go boją.
51 On przejawia moc ramienia swego,
rozprasza pyszniących się zamysłami serc swoich.
52 Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych.
53 Głodnych syci dobrami, a bogaczy odprawia z niczym.
54 Ujął się za sługą swoim, Izraelem,
pomny na miłosierdzie swoje,
55 jak przyobiecał naszym ojcom –
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».
56 Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.
Jesteśmy dziś zaproszeni do tego, aby razem z Maryją uwielbiać Boga. Nie tylko dla Niej Bóg uczynił wielkie rzeczy – czyni je także dla każdego z nas, codziennie. Warto dostrzec w swoim życiu Boże dary. Nie poruszamy się we mgle, ale jesteśmy prowadzeni przez Boga za rękę – jak dzieci przez rodziców. Czasami nie widać drogi, ale On zawsze jest z nami. Ufność, którą w Nim pokładamy, otwiera nasze oczy na wielkie rzeczy, jakie On dla nas czyni, i uzdalnia nas do modlitwy dziękczynienia.
O. Jakub Kruczek OP, „Oremus” grudzień 2003, s. 90-91
